Από τότε που ήμουν
νεότερος και πιο άταχτος, κάθε φορά που με σταματούσε το περιπολικό της
τροχαίας για κάποια παράβαση, έπαιρνα το ύφος της «αθώας περιστεράς» κι έλεγα
στους αστυνομικούς: «Τι να πω!... Έχετε δίκιο.. Έφταιξα. Κάντε όπως εσείς
νομίζετε και κρίνετε σωστότερα…».
Κι εκείνοι, καλοπροαίρετοι
άνθρωποι, στην αρχή έμοιαζαν να τα χάνουν. Για λίγο με κοιτούσαν αμήχανα, χωρίς
να πουν κάτι.
Αφου μου καναν μια
καλοπροαίτερη και φιλική παρατήρηση, πάντα με άφηναν να φύγω, χωρίς κλήση και
πρόστιμό…!
Εγώ τότε, κουτοπόνηρα
σκεπτόμενος, πίστευα πως του ξεγελούσα, και καμάρωνα μέσα μου για το κατόρθωμα
μου.
Σήμερα όμως το βλέπω
αλλιώς…
Η στάση μου εκείνου
του καιρού ήταν μια, -έστω και κακέκτυπη- απομίμηση αυτο-ταπείνωσης.
Η χωρίς αντίσταση
αυτοπαράδοση –ακόμη κι αν τα κίνητρα σου δεν είναι αγνά, ούτε ευκρινή και
ειλικρινή- αποδυναμώνει την τιμωρητική, επιθετική, ή εκδικητική διάθεση του
άλλου.
Ούτως ή άλλως, η
ανάγκη για επιβολή κυρώσεων στην παραβατική συμπεριφορά υποδαυλίζεται και
ενισχύεται από την σιγουριά πως ο δράστης είναι όντως ένοχος, και από την υπόθεση
ότι θα αντισταθεί στην παραδοχή της υπαιτιότητάς του και θα αρνηθεί να
συμμορφωθεί στους κοινά συμφωνημένους κανόνες πειθαρχίας.
Από την στιγμή που τα
παραπάνω δεδομένα αναιρούνται και ο δράστης αυτοπροαίρετα παραδίδεται,
καταρρέει η λογική πάνω στην οποία στηρίζεται η επιθυμία για επιβολή κύρωσης,
μαζί με την υπόθεση της πιθανής επικινδυνότητας του.
Αφού έτσι
αχνοφαίνεται η λανθάνουσα «αθωότητά» του.
Αυτό που συμβαίνει
στο επίπεδο της ανθρώπινης διάδρασης, ακριβώς το ίδιο εκδραματίζεται και στους
εσωτερικούς μας διαλόγους.
Ο καθένας μας έχει
ανάγκη την χωρίς αντίσταση παραδοχή και αποδοχή της ενοχής του για να ειρηνεύσει ο ίδιος ψυχικά.
Χρειάζεται την αποδοχή του
γεγονότος πως, αφού ξέρω πως φταίω, είμαι αποκλειστικά υπεύθυνος και προτίθεμαι
να πληρώσω γι’ αυτό…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου