Σάββατο 22 Αυγούστου 2015

Ένα παιδί για την Αιωνιότητα...

"Ένα παιδί για την Αιωνιότητα" Εκδόσεις Ακρίτας.

Μια αληθινή ιστορία, πέρα από την φαντασία...

Μια μητέρα, δύο γονείς τεσσάρων παιδιών, έρχονται αντιμέτωποι με την ευθύνη, την απόφαση, το σκληρό δίλημμα να επιτρέψουν ή όχι στο θανάσιμα τραυματισμένο από μια σπάνια αρρώστια, από την «τριχρωμία 21», έμβρυο, στο πέμπτο τους παιδί, να δει ή όχι το φως της μέρας, και σχεδόν αμέσως μετά, να πεθάνει…

Η σχετική ιατρική νομοθεσία στην Γαλλία τους δίνει το δικαίωμα για θεσμική εύλογη ευθανασία, για νόμιμη διακοπή της κύησης, αφού το τέλος της ζωής του βρέφους είναι απόλυτα προβλέψιμο, ως εν εξελίξει οδοιπορικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου.

Παρά ταύτα, οι γονείς τα αδέρφια του, η μητέρα επιλέγει, εν πλήρει συνειδήσει, κι επιγνώσει, να επιτρέψει στον ακόμα αγέννητο και καταδικασμένο σε θάνατο γιό της να υπάρξει…

Να βιώσει με επίγνωση των ψυχικών του για την ίδια συνεπειών τον Γολγοθά της κύησης, των εύφλεκτα συγκρουόμενων συναισθημάτων της, της «σχιζοφρενικής» προετοιμασίας μιας αρχής που προορίζεται να γεννήσει ένα σίγουρο και σύντομο, αλλά όχι ανώδυνο κι αναίμακτο τέλος.

Διαβάζοντας το βιβλίο, πάσχω νοερά μαζί της, και θαυμάζω την πρωταγωνίστρια.

Την ευρυχωρία της καρδιάς της.
Την ανείπωτη τόλμη που επιφυλάσσει η εκούσια συμπόρευση με τις ασήκωτες εκπλήξεις της ζωής.

Όχι τόσο την ηθική της δέσμευση στην ταπεινή συμπόρευση με μια παραπαίουσα ζωή, που φέρει στα σπλάχνα της ως «καταραμένη» ευλογία, ως αμφίσημη εύνοια του δωροδότη μέσα της.

Περισσότερο συμπάσχω και θαυμάζω το –όχι εν απογνώσει, αλλά εν επιγνώσει!- εγχείρημα της συμπερίληψης του αφάνταστου –αλλά όχι αναπόφευκτου!- πόνου στο ανεξάντλητο κι αλάνθαστο μυστήριο της πλήρους ψυχικής ίασης.

Το ηρωικό «ναι» στην προοπτική της ενότητας των πιο ζοφερών συναισθημάτων με τα ιαματικά τους αντίθετα.

Ηθελημένα και μαζί σπαραξικάρδια, αποφασίζει να γεννήσει αυτό το έμψυχο ον – παιδί της, που σε λιγότερο από 1.30 ώρα μετά την περιπετειώδη γέννησή του, θα αποχωρήσει απ’ τον ορατό κόσμο, με την βεβαιότητα του περάσματός του στην αιωνιότητα.

Λες και αυτή η μάνα προγνωρίζει ότι στο βάθος του καθρέφτη της καρδιάς της η απόλυτη και ολοκληρωτική ίαση, η οριστική επούλωση του αρχέγονου τραύματος της υπαρξιακής σχάσης του ανθρώπου μπορεί να έρθει, όχι ανέξοδα, όχι με το δεκανίκι της νομιμοποιημένης αποφυγής της αδυσώπητης ευθύνης, αλλά μόνο ως επακόλουθο της έντιμης, όσο και φρικιαστικής καταβύθισης της ψυχής στα πιο ανήλιαγα υπόγεια του πόνου.

Ως αποτέλεσμα του αγκαλιάσματος των πιο φοβιστικών αγωνιών της ψυχής και μαζί των πιο καταιγιστικών της προοπτικών & δυνάμεων.

Η «λύση» πάντα προϋποθέτει τον σπαραχτικό εναγκαλισμό του «προβλήματος» και των πιο οδυνηρών και αντιφατικών του συνιστωσών.

Θαυμάζω το πώς, απλώνοντας ένας ανενδεής –μητέρα ήδη τεσσάρων υγιών παιδιών!-  άνθρωπος για ν’ αγκαλιάσει έως τα πέρατά του τον εντός του άδη, ταυτόχρονα διευρύνει, όχι διεκπεραιωτικά αλλά εκούσια, τα όρια του υπαρξιακού του παραδείσου… Αναγνωρίζει τα προσωπικά του όρια, μαθαίνει ποιος είναι, ανασταίνει και ανασταίνεται…

Μην παραλείψετε να το διαβάσετε…

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου