Κίνητρα Πίστης: Αυθεντικότητα vs Αυτοδικάιωση

Είναι εντυπωσιακό και συνάμα απογοητευτικό για μένα το γεγονός ότι οι πλείστοι των πιστών και των ιερέων που έχω συναντήσει μέχρι σήμερα, σε συνάξεις, εκκλησίες, παρέες, ανήκουν κυρίως σε δύο κατηγορίες:

Είτε συμβατικά -και χωρίς επίγνωση των κινήτρων που το κάνουν- υπερασπίζονται την εικόνα του ευλαβούς και καλοπροαίρετου χριστιανού που τρέμει την αυτο-αποκάλυψη και κάθε εντός του αυθεντικότητα, λες και η έκφραση των παραπάνω είναι απαγορευτικά ασύμβατη με την χριστιανική τους ιδιότητα.

Είτε βιώνοντας το θρησκευτικό ιδεώδες με το οποίο γαλουχηθήκαν ως προκρούστεια κλίνη μέσα από την οποία αρχικά "προστατεύτηκαν" από κάθε στοιχείο υγιούς τους ζωτικότητας, τώρα –ενοχικά- εξοργισμένοι με το κομμάτι του εαυτού τους που -προβάλλοντάς το στους ιερείς- διαπιστώνουν ότι τους πρόδωσε, αναζητούν ένα νέο μοντέλο χριστιανισμού προσαρμοσμένο στις καταπιεσμένες εφηβικές τους ορμές κι ενστάσεις.

Ο Χριστός είναι η Αλήθεια, το Τέλος.

Πλησιάζει όμως κανείς στον όντως προορισμό του, αναγνωρίζοντας τις συνεχείς παραμορφώσεις του -κατ’ εικόνα Κυρίου- προσώπου του, κι εμπεριέχοντας αυτές τις τσαλακωμένες εκδοχές της εικόνας του, τις κάνει σκάλα αυτογνωσίας και ειρήνης. Στον βαθμό που –ακουσίως- αρνείται κανείς την παραπάνω διαδικασία, αποθησαυρίζει κόπρανα, θεωρώντας τα μάλιστα ιερά κειμήλια και διαφυλάττοντας τα ως ανεκτίμητη περιουσία...

Διαβάστε εδώ ένα σχετικό άρθρο...